№12, novembre 2021 € 3,00
O Stafî
Politica Coltua Varietæ

O vestî de l’Ocasio e l’alternativa vixibile

O vestî indossou da Alexandria Ocasio-Cortez a-o Met Gala de New York o settembre passou, donde gh’ea scrito de derê “tax the rich”, a l’è unna communicaçion emoçionale, ch’a se peu criticâ da un ponto de vista de qualitæ democratica – perché ghe n’è beseugno? perché inte quella occaxon? – ma che a l’è unna realtæ da tegnî à mente. No tanto perché a se pòsse replicâ de lengê inte un atro contesto, anche perché de Ocasio-Cortez no ghe n’è guæi, ma perché inti urtimi anni a parte progrescista a l’à lasciou o campo libero a-e drite da sto ponto de vista.

Questo no veu dî che se deve assegnâ a-a communicaçion emoçionale un ròllo çentrale inta communicaçion politica, perché sedonca se poemmo rassegnâ a-a decadensa da democraçia, stante che da quello canâ no peu passâ che di messaggi semplificæ – sciben che potenti, de vòtte, comme “tasciâ i ricchi”. O discorso o l’è aloa quello de dâ à l’imagine in politica o ròllo che o deve avei, e vegnindo a-i fæti nòstri, co-e eleçioin amministrative zeneixi in primmaveia, oua che s’è visto che o çentro-scinistra o peu vinçe (Saña, Torin, Romma, Milan, ecc.), no ascordâse de debolesse che o l’à un Bucci da-o ponto de vista de l’imagine, se solo se riescisse à mettighe contro quarchiduña, ò quarchidun, che evidençiesse queste debolesse. O ponto o l’è sto chì.

Zena a l’à beseugno de renasce, e Bucci o çerca de interpretâ questa neçescitæ stòrica – scompartia e perçepia da-a çittadinansa tutta – con un attivismo che o no l’à de paragoin into passou recente. Con tanti limiti de vixon e strategia, ma comonque apprexou. Graçie à st’imagine, rafforsâ da-o successo inta reconstruçion do ponte, a riconferma a l’è squæxi segua. À tutti i mòddi l’è evidente che a rinascita de unna çittæ a no peu mai ëse guiddâ da un òmmo de ciù de sciusciant’anni, ancoou à unna vixon do mondo e da societæ fòscia ancon ciù vegia da seu etæ anagrafica. Zena a l’à beseugno de un corpo d’aa che o va a-o de là de l’attivismo; che o mette insemme l’attivismo – che chi gh’ea primma de Bucci o no l’aiva – co-o un progetto de çittæ e de futuo, che o sacce interpretâ a contemporanietæ.

Quande se deve decidde comme presentâse a-e eleçioin, à scinistra parte delongo a mæxima canson da quæ o ritornello o fa “primma o programma, dapeu o candidou”. Inte çerti caxi l’è corretto, in tanti atri – comme o pròscimo appontamento – saiva megio adottâ un critëio che o pòrte à individuâ unna figua ch’a l’incarne sta neçescitæ de repiggio, ch’a s’â pòrte adòsso e che donca a pòsse communicâla anche quande a no parla. A deve trasmette, primma ancon de parlâ, ätretanta credibilitæ de Bucci in quanto à attivismo, ma azzonze o plus de unna competensa in matëia de çittæ, de sviluppo urban, de vixon strategica. A deve savei emoçionâ, dâ torna entuxasmo, e pe questo no se peu prescinde da-o fæto che a segge zoena, de no ciù de 45 anni, megio se dònna.

Unna vòtta trovâ questa figua, intorno à lê se ghe construisce a squaddra, a communicaçion e o programma; o messaggio o dev’ëse che Bucci pe tante cöse o no l’à fæto mâ – pe atre scì, e va dito – ma no basta. Pe ridâ xeuo a-e prospettive de Zena ghe veu unna vixon in de ciù: ghe veu di profescionisti do sviluppo da çittæ, che saccian quello che succede inte çittæ do resto do mondo, che no se rassegnan a-o fæto che a l’è unna çittæ de vegi, ma che aggian de idee in sce comme portâ de persoñe neuve à vive o nòstro territöio. Che o l’à a fortuña, ma no o merito, de ëse assæ bello.

Sarvâ l’attivismo de Bucci, epurâlo da-i vincoli co-i leghisti e scimili, affiancâlo con un messaggio vixibile de zoentù e competensa, de energia e freschessa. O messaggio o dev’ëse che se peu avei unna zonta ch’a fa un muggio de röbe, comme questa – à tòrto ò à raxon – ma che a ê fa megio, con ciù tanta vixon, perché a l’è ciù inseria inta seu contemporanietæ. E questo messaggio o se deve vedde, letteralmente. Aloa ghe porrià ëse unna poscibilitæ anche pe Zena pe sfruttâ l’onda de modernitæ ch’a vëgne da-e atre çittæ d’Italia, lasciandose a-e spalle unn’avventua ch’a poeiva anâ pezo, ma che à tutti i mòddi primma a finisce megio l’è.

Andrea Acquarone