Diäio de bordo de unna candidâ
Ò quarantaneuv’anni e da vinti travaggio comme insegnante inte unna scheua pubrica do çentro stòrico de Zena, ò pubricou un libbro de narrativa pe Giunti, do 2018, e da pöchi giorni l’é sciortio “Ai figli ci sono cose da dire”, un albo inlustrou pe-a Mondadori, che à arvî pubrichià ascì un romanzo pe figgeu, in scî temi do razzismo, de l’incluxon, da solidarietæ. A-a fin do 2016 ò averto un blog (sosdonne.com), che scin à ancheu o l’à avuo 4 milioin de vixitatoî. A mæ scritua a l’à avuo delongo unna fonçion soçiale, ò sempre trattou di temi ligæ a-o feminin e à l’educaçion. À tutti i mòddi, quande m’an domandou de candidâme pe-a Lista Sansa subito ò dito de no, un pö perché pensava de ëse inadeguâ, e un pö perché o mæ travaggio de meistra o m’à delongo caratterizzou e definio comme persoña; pensâ de renonçiâghe o me paiva imposcibile. Ma scicomme son impulsciva, de sta propòsta n’ò parlou co-o mæ compagno, che incangio o l’é un òmmo ciù riflescivo e paxe, e co-e persoñe ciù vixiñe. In sciâ fin, dòppo tanto pensâ, me son dita che poeivo provâ à parteçipâ, coscì, co-e liste quæxi serræ, ò accettou sta sfidda perché o progetto propòsto da Ferruccio Sansa o l’ea in davei condivixibile.
In casa mæ a politica a l’é delongo stæta à l’ordine do giorno, mæ poæ o l’aiva a tessera do Partio Communista e o s’é sempre impegnou co-o “Dopolavoro Ferroviario”, o m’à mostrou à combatte e disegualianse, à pensâ delongo à chi no aiva poscibilitæ econòmiche e soçiali. Mæ poæ o l’é mòrto zoeno, un giorno de mazzo à 68 anni gh’é vegnuo un corpo, e no son manco riescia à saluâlo; co-o sæximo do dòppo creddo che sto chì, inta mæ çernia de parteçipâ a-e eleçioin regionæ, o l’agge pesou ben ben. Inte sta campagna me son sentia in continuitæ con lê, sciben che lê o no gh’ea ciù, comme se avesse portou avanti unna seu ereditæ e un impegno seu. O l’é stæto un meise de corse à ostacoli e diffiçile, sorviatutto pe quante o l’à vedde co-e differense de genere. Me son addæta subito che e poxiçioin à l’interno de liste ean spartie in mainea netta: a-o vertice, quelli che deçiddeivan e discuteivan de açioin politiche, gh’ea delongo di òmmi; a-e dònne ghe restava di ròlli segondäi e de organizzaçion, se capisce, à prescinde da-e competense. Into vegio conseggio regionâ gh’ea træ dònne, in sce 31 conseggê. Pe questo ò organizzou un incontro che o l’à visto unna larga parteçipaçion feminiña tra e candidæ da coaliçion, perché a-o delà de scingole preferense, me paiva prioritäio che e dònne fïsan rappresentæ. Rappresentâ e dònne, pe mi, veu dî rappresentâ un pensceo divergente, atro, rappresentâ e minoranse ascì, rappresentâ chi no à de voxe. E dònne in Liguria son o 53%, escì che inti òrgani de potere son pochiscime. Se voemmo cangiâ e cöse, se voemmo che e açioin de cua no seggian sempre appannaggio do feminin e no vëgnan conscideræ travaggio de badda, se voemmo diminuî a desoccupaçion feminiña, contrastâ a violensa de genere, avei retribuçioin e poscibilitæ eque, emmo da çercâ de intrâ inti leughi de potere donde se legifera, donde se deçidde do nòstro futuo.
Quande ò accettou a candidatua no aivo capio che a corsa a saieiva stæta in solitäia; pensava, comme succede à scheua, che o travaggio in team, inte sto caxo co-i atri candidæ de lista, o fïse prioritäio rispeto a-o resto. Pe mi se doveiva sponciâ o Progetto e l’unico mòddo pe fâlo o l’ea de presentâse unii. Incangio, i tempi streiti comme tutto da campagna e o fæto che se conoscescimo pöco, no an zugou à nòstro favô. No aivimo a-e spalle a struttua de un partio e no aivimo finançiamenti, donca, ò fæto in davei fadiga à capî comme procede, in che mòddo aviæ posciuo dâ o mæ contributo. Gh’é stæto di momenti de grande confuxon e momenti de sconfòrto; dapeu, pe fortuña, incontravo e persoñe e tante me divan: “Questa volta, finalmente, so chi votare!”. A vexinansa a l’é stæta a parte a ciù bella, a ciù vea e sincera de tutto sto percorso. No ò mai avuo poia de perde, ò sempre avuo poia de no parteçipâ a-e occaxoin che a vitta a me regalla e, ancon ancheu, pensandoghe, creddo d’avei fæto a çernia giusta. Scì, perché mi sta sfidda l’ò persa. Ò avuo 1.200 preferense, ma son finia segonda inta mæ lista, e ò perso pe un pugno de voti; 149, pe-a precixon.
No sò se deçiddiò de parteçipâ à unn’atra campagna elettorale, ma m’é restou a coæ de lottâ pe-e cöse giuste. E dònne elezzue son stæte træ, doe à drita e unna à scinistra. ecco, pe mi questo o l’é un grande fallimento. Con tutto, no renonçio à l’idea de difende a “cösa pubrica” e de lottâ pe-e disegualianse. No m’ascòrdo mai di urtimi, mai. Sta chì a l’é l’ereditæ ciù grande che ò riçevuo da mæ poæ e no â veuggio.