Perché o feminismo in Italia o l’à beseugno de un cäso into cû
Tanto che in Italia e dònne representan o 35% de poxiçioin parlamentare (WEF, 2020), in Fransa a scindica de Pariggi a l’à tòsto pagou unna multa de 90.000 pe avei nominou ciù dònne che òmmi inti pòsti de direçion muniçipale da capitale. O fresco governo Draghi o nòmina 23 ministri, di quæ 15 òmmi e 8 dònne, pe corrî dapeu a-o sosto de un perbenismo de genere con de “quöte reusa” inte de poxiçioin evidentemente subordinæ a-i mascci, co-o portafeuggio pe anâ à fâ a speisa a-o supermercou de sotta. Ma “va tutto ben, madama la marchesa!”. Pe-i italien e dònne parieivan ancon ëse persoñe destinæ a-a cua da famiggia, e de seguo no de gente che devan “constituçionalmente” travaggiâ.
Me vëgne o dubbio che segge ascì unna coltua diffusa tra e dònne, visto che gh’é de compagne, de seu italiañe che se deslenguan in “cheuixin soçial” quande a doçe meitæ o ghe regalla doe oe libere da-i figgeu. À paritæ de competensa e incarrego guägnan meno, unna dònna occupâ in sce træ a travaggia part-time, pas de chance, se arriva unna pandemia, megio ch’a segge lê à abandonâ o lou. E economie domesteghe son streite e con un part-time unna famiggia a no vive. Che no ghe tocche pöi à “lui” de occupâse de badda do “scistema casa”. E che paciugo se fïse o Stato à fâlo, no? Che desastro saieiva passâ da-o 2% a-o 4% do PIL destinou a-o welfare comme succede in Fransa, donde no l’é un caxo che se fa ciù figgi, e o 75% de dònne con figgi a l’é occupâ! Con boña paxe de l’Italia, ch’a l’arresta à un penoso 59%. A coverta a l’é curta, atro che politiche de genere: l’Italia a l’à atre prioritæ! Inte di atri pòsti se tieiva sciù de barricæ, chì no. E intanto che in Italia no se peu ancon ottegnî unna pilloa do giorno apreuvo sensa dovei sottostâ a-o processo umiliante de anâ da-o mego à dîghe “scì, ò becciou vëi seia, ma no gh’ò testa d’avei di figgi”, e pregâ ch’o no segge un obiettô de consciensa, in Fransa se parla de rende a procreaçion medicalmente ascistia accescibile à tutti i generi e orientamenti.
E voemmo dîlo? Se i òmmi italien rischiessan d’arrestâ incinti, avieivan za a poscibilitæ de prenotâ l’abòrto a-o bancomat. Se in Italia e proteçioin mestruali son un ben de lusso, in Fransa son tòsto stæte reise de badda pe-e studentesse, e do resto a mutua a ê rimborsa da di belli anni. Infin, tanto che in Italia se ciacciara ancon de corpe de unna dònna vittima de revenge-porn, perché a s’é incallâ à mandâ di video pòrno a-o “galante”, in Fransa za da-o 2015 in òmmo o s’é piggiou doî anni de prexon pe avei diffuso de föto in sce internet. E femministe franseixi n’an superou inte tutte e battagge. Ciù fòrti, ciù coerenti, ciù determinæ à no açettâ o famoso status quo ch’o fa còmodo à tanti. O femminismo italian o l’é timido e conciliante. E franseixi sbraggian, chiñan in stradda, scrivan in scê miage, se neçessäio, pe repiggiâse un spaçio dominou da-o òmmi. E che no me vëgnan à dî che o l’é un fæto colturale, che se in Italia no poemmo mai ëse a-o livello de paritæ franseise (che, o segge dito en passant, o no l’é manco di megio) l’é perché a nòstra coltua a ne l’impedisce.
A coltua a l’é, comme se capisce da-a seu etimologia, un quarcösa ch’o se coltiva. Aloa se ammiando l’òrto do vexin se trovemmo à invidiâ i seu fiagni de çioule e caròttoe, e se giandose verso o nòstro ortixeu ne vëgne angoscia, no stemmo à dâ a corpa a-o terren meno fertile, perché o sta à doî metri da l’atro. Demmose a corpa à niatre pe no aveilo coltivou, ciutòsto, perché eimo davanti a-a TV à ammiâ “Uomini e Donne” con in man un sugo de fruta, ò giusto de caròttoa, detox.